Nazwa latarni jest dziwna, nie spodziewam się, że jest polska. Nikt już nie pamięta kto ją wymyślił. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że nazwa pochodzi od nazwiska braci Gustawa i Edwarda Stielow z Łeby, bądź od nazwy osady zamieszkiwanej przez członków tej rodziny w "Leba Boor", przekształconej później w "Stilo Kathen", a w końcu w "Stilo", które w latach 50-tych ubiegłego wieku przybrało nazwę "Osetnik". Nazwa "Osetnik" czasami pojawia się w różnego rodzaju wydawnictwach wskutek nieuwagi piszących. Dostępne źródła informują, że żeliwne płyty wykonała i wieżę wzniosła, w latach 1904 -1906, firma "Nordische Elektrizitäts und Stahlwerke AG z Schekkmühl bei Danzig", obecnie dzielnica Młyniska, pomiędzy Gdańskiem a Nowym Portem.
Zwykle latarników było czterech z tendencją do obsługi rodzinnej. Pierwsze oświetlenie zainstalowane w 1906 r. to łukowa lampa prądu stałego na 110V zmieniona w 1926 roku na żarówkę specjalną. Takie źródło światła przetrwało do lat osiemdziesiątych XX w. Ostatnim niemieckim latarnikiem był P. Pruztt. Po wojnie latarnię przejęły Wojska Ochrony Pogranicza (WOP). W latach 1945 - 1948 wachty w latarni pełnili żołnierze WOP-u i marynarze z Marynarki Wojennej RP. Kapral Wojciech Jagusiak (patrz: Latarnicy) pełnił tu wtedy służbę, a jego dowódcą był por. Kalkowski. Latarnicy pamiętają też bosmana Kościańskiego z Marynarki Wojennej. W 1972 roku radiostacja latarni odegrała bardzo ważną rolę podczas akcji ratunkowej. W morzu, na wysokości latarni, tonął duński statek. Miał awarię silników i wszedł na mieliznę. Sztorm osiągał wtedy siłę 12 stopni w skali Beauforta. Załoga latarni uczestniczyła w akcji ratunkowej korzystając ze swej radiostacji. Latarnię udostępniono do zwiedzania od 1 czerwca 1992 roku. W 1997 roku dokonano remontu elewacji.

     Cała latarnia jest metalowa. Zbudowana jest ze skręcanych żeliwnych płyt o wysokości 75 cm., z dwoma balkonami u laterny. Postawiono ją w latach 1904 - 1906. Posadowiona jest na fundamencie z betonu i białego marmuru. Takich latarni na świecie jest ponad 200.
Oświetlenie - od 1982 roku halogeny o mocy snopu światła 360 W/12V. Normalnie zasilanie z sieci. Awaryjny agregat prądotwórczy oraz akumulatory - 6 sztuk po 100 Ah (amperogodzin) każdy. Z akumulatorów rezerwa świecenia na 18 godzin. Światła zapalane są przez fotokomórkę lub ręcznie. Stoi na wzgórzu o wysokości 41 metrów npm. Wysokość latarni od podstawy do świateł - 34 metry. Wysokość świateł nad poziomem morza - 75 metrów. Zasięg świateł do 23, 5 mil morskich. Charakterystyka świateł - pełny cykl 12 sekund. (światło - mrok). Buczek dźwiękowy podczas mgły co 30 sekund. Charakterystyczne malowanie latarni: czarny, biały, czerwony i czarna galeryjka na białym tle. Położenie: 1000 metrów od linii brzegowej.

     Z latarni na szczycie roztacza się widok na lasy. Podobno są to takie lasy, że dech zapiera. Pod wieżę nie ma co patrzeć. Cała osada Stilo to raptem 4 budynki. U podnóży wieży też stoi budynek. Należy do latarni. Ze szczytu latarni widać oczywiście wydmy i trochę dalej jezioro Serbsko. Najbliższą miejscowością jest Sasino, gdzie mieszkają latarnicy, oddalone od latarni o 5 kilometrów. Podobno widać też maszty duńskiego statku, który zatonął w 1972 roku. Radiostacja latarni odegrała najważniejszą rolę podczas akcji ratunkowej.

 

Tekst oparty jest na danych znajdujących się w materiałach strony internetowej http://www.tk.pl/baltyk/bliza/stilo/stilo.htm