logo leba logo księstwa łeby logo lot leba

 leba leba  leba  leba   leba
Kluki


Kluki skansen wsi słowińskiej

     Muzeum Wsi Słowińskiej znajduje się we wsi Kluki nad jeziorem Łebsko, 41 km na północny-wschód od Słupska na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Najstarsza ludność Kluk i terenów położonych w okolicy jeziora Gardno i Łebsko była pochodzenia kaszubskiego. W średniowieczu plemiona kaszubskie dominowały w znacznej części Pomorza Zachodniego, a ich kolebką były obszary leżące między Odrą i Parsętą. Z czasem ludność ta zmniejszyła się znacznie w wyniku procesów germanizacyjnych i kolonizacyjnych, a zachodnia granica jej występowania przesuwała się na wschód. W XVIII wieku przebiegała ok. 20 km na wschód od Słupska, pozostawiając poza strefą językową kaszubską Lębork. W XIX wieku natomiast jedynie pas nadmorski po Łebę oraz rejon nad jeziorami Gardno i Łebsko pozostał obszarem gdzie mówiono po kaszubsku. A za sprawą rosyjskiego uczonego Aleksandra Hilferdinga, powszechnym od połowy XIX wieku określeniem kaszubskiej grupy ludności zamieszkującej te obszary stała się nazwa Słowińcy.
     Założeniem państwa pruskiego, w skład którego w XVII wieku weszło Pomorze Zachodnie było wyeliminowanie mniejszości etnicznych i utworzenie jednego pruskiego narodu. Rozpoczęły się nasilone procesy germanizacyjne. W XIX w. doszło do likwidacji języka kaszubskiego w życiu publicznym, później też w codziennym; zaprzestano odprawiania nabożeństw w języku polskim i nauki kaszubskiego w szkołach. Po II wojnie światowej na terenie zamieszkałym przez Słowińców było już tylko kilka osób znających miejscowy język. Najtrwalsze okazało się nazewnictwo kaszubskie: zachowały się kaszubskie nazwiska, nazwy toni jezior, działek osadniczych, a także narzędzi i sprzętu rybackiego.
     Po 1945 roku władze polskie potraktowały Słowińców jak niemieckich mieszkańców tych ziem. Podlegali więc oni wysiedleniu do Niemiec. W latach 1945-1948 dokonywano masowych wysiedleń. Dopiero dzięki działaczom Polskiego Związku Zachodniego, znającym historię ludności słowińsko-kaszubskiej wstrzymano akcję przesiedleńczą w Klukach i podjęto próbę polonizacji autochtonicznych mieszkańców wsi. Jednak konflikty między napływającą ze wschodu ludnością polską a bardzo już zniemczonymi Słowińcami spowodowały, iż ci drudzy nie chcieli pozostać w Polsce. Mimo prób mających zintegrować obie grupy, coraz więcej Słowińców domagało się zezwolenia na wyjazd do Niemiec. Część wyjechała w latach 1956-1962 w ramach tzw. akcji łączenia rodzin. A w latach 70-tych z Kluk wyjechały 122 osoby, w tym 57 rodzin mieszanych. Do dziś w Klukach i okolicy mieszka kilka osób pochodzenia miejscowego.
     Słowińcy, jak każda grupa etniczna, wytworzyli w swych dziejach właściwą sobie kulturę materialną. A Kluki były wsią, w której pozostało najwięcej pamiątek tej kultury, najwięcej przykładów budownictwa słowińskiego, najdłużej zachowały się, tradycje słowińskie. Dlatego też w Klukach właśnie w 1963 roku, w jednej z zagród, zbudowanej w połowie XIX wieku i zachowanej w miejscu pierwotnej lokalizacji zorganizowano stałą ekspozycję prezentującą kulturę ludności zamieszkałej niegdyś nad jeziorami Gardno i Łebsko.
     Inicjatorami tego przedsięwzięcia byli koszalińscy i słupscy muzealnicy oraz miejscowi regionaliści. Koncepcję i scenariusz urządzenia całej zagrody przygotowali pracownicy naukowi Muzeum Etnograficznego w Toruniu i Katedry Etnografii Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika. W latach siedemdziesiątych, dzięki staraniom słupskich muzealników powstał program rozbudowy muzealnej placówki w Klukach.

Zaczerpnięto z polskojęzycznej Wikipedii
Kluki
Kluki
Kluki
Kluki
Kluki
Kluki



Copyright © 2003 leba.biz
Strona korzysta w niektórych częściach z plików cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce lub zrezygnować z przeglądania strony.
Regulamin, cookies i polityka prywatności …